frayed

Bu resim bir süredir duruyor masaüstümde. Görür görmez aldım, koydum. Tam olarak halimi sansıttığı için. Ya da halimizi. İkimiz diye birşey kaldıysa... Biz demek zor geliyor artık Yoksa tabii ki biz diye bir şey var, geçmişte var en azından, boşlukta yitip gitmedi herşey. Sadece öyleymiş gibi bir görüntü yansıtıyoruz. Şu anda hala biz var aslında. Senin yüzünden var. Bu resimdeki o son iplik var ya, onu tutan sensin.
O ip yeni ve pürüzsüzken ilmek ilmek kopmasına sebep olan da sendin. Her seferinde birer birer koptu ama her seferinde daha bir güçle tuttum ben. Nasıl inceldiğini görüp ağlaya ağlaya. Bir seferinde demiştin ki "benim hiç fark etmediğimi mi sanıyorsun, her defasında oğlum diyorum, bir kredin daha gitti, bir daha kaybettin.." O söz bana herşeyi unutturmuştu. Olan biten, kırıldığım, kızdığım her şeyi. Çünkü beni anladığını, benim tarafımdan bakabildiğini fark etmiştim. Belki bunu bilen insan, düzeltebilir diye düşünmüştüm. Sonra tam bu ipin iki tarafını alıp düğüm yapalım, kopmasın, ayrılmasın derken...Kalan ilmekleri koparıverdin tek hamlede. 1 ilmek kaldı, fark etmedin mi, bilmiyorum. O da veda sözleri. Veda sözleri olmadan kimse tam anlamıyla ayrılmaz. Yani o bir hışımla koparmaya çalıştığın ipteki tek ilmek, bizi tutan tek zayıf bağ, senin yüzünden var. Gel de kopar diye bekliyorum. Artık kopar ve yeni hayatına başla, yeni hayatıma başlamama da izin ver. Bu şekilde neyiz, ne olduk anlamıyorum. Bu ip kopmuş mu kopmamış mı mesela?