Adil dünya inancı. "Ağladığın kadar güleceksin" demiş şair. Ara ara aklıma "Bence her şey güzel olacak bir gün, mutlaka olacak" diyen birileri geliyor. Arkadaşlar, aile vs. Ben kendi kendime olan biteni bir sisteme oturtmaya çalışırken sanki böyle bir kural varmış gibi hep bunu söylüyorum: mutlaka birgün herşey daha iyi olacak.. Sonra tek tek sevdiklerim geliyor aklıma, orada burada, herhangi bir sorunda, günün birinde bana aynı şeyi söyledikleri anlar. O zaman daha çok inanasım geliyor. Bu arada bana bu söz çok fazla söylenmez, çok yakınan biri değilim çünkü. Birkaç kişi, birkaç an sadece... Nasıl zorlandığımı farkeden en yakınlarım.
O zaman "mutluluk biraz da mantık işi bence" diyen bir ünlü geliyor gözümün önüne. Tüm programdan sadece bu cümleyi ve onun kibirli havasını hatırlıyorum. üzerinde düşünmeye değer bulmuştum, hala aklımdadır o cümle ve o tavır. Şu an boğabilirim kendisini, sırf bu cümle için. "Hangi mantık kızım??" demek istiyorum. Mantık değil, rol kesmek senin dediğin. Yoksa zaten bunu söylerken daha bi "ermiş" görünürdün. olumsuz herşeyi yok saymak, hiç canını yakmıyormuş gibi davranmak gibi bir mantıktan bahsediyorsak bunun ilkel bir savunma sistemi olduğunu bilmiyormuş gibi yapmam mümkün değil malesef, mantık olarak da göremem. tavrındaki kibir de bundandı bence: oluyor birşeyler ama beni mutsuz edemiyor..Hadi ya..
Ha bu arada ben de rol yapmak zorunda kalıyorum tabii ki. Hayatımdaki iniş çıkışların (bu çok basit oldu, patlamaların diyelim) beni nasıl etkilediğini en şeffaf halimle anlatamayacağım "etrafımdakiler" sürekli gülümseyen, işini yapan, bir şekilde yolunda yürüyen birini görüyorlar. Veya üzmeye kıyamayacaklarım, çoğu zaman beni "iyi" zannediyorlar. Ben de o programda "mutluluk"la ilgili bir soruya cevap vermek zorunda kalsam şu halimle, mutlaka rol keserdim. Ama bunu bir zeka veya başarı ürünü olarak göstermezdim sanırım. herhalde onun kadar "mutlu" olmadığım için kendimi aptal hissettirdi söylediği şey, ne biliim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder