Öyle bişey yaptın ki, bu ayrılmak değil. Adam akıllı bir bitiş değil, umut değil, hiçbişey değil. Öyle bişey yaptın ki ne masum olabiliyorum ne şeytan, attığım adımla. Seni anlamıyorum, kendimi anlamıyorum. Niye bile demek istemiyorum. Çünkü niyesini hem biliyorum, hem bilmiyorum. Öyle bişey ki gözümü açıp herşeyi, tüm imkansızlıkları, tehlikeleri, "olmazlığı" görsem de anlamıyorum "peki o kadar duygu nereye gitti?" O gün öyle dedim diye bitti, önceki gün şunu dedim diye bitti, mesafeler yüzünden azaldı, koşullar yıprattı, sen şerefsiz olduğun için kestirip attın.. İyi de..bi cesaret deyiverseydin ya en azından..
İnsanlar arasında olmaya çalışıyorum, eğlenmeye çalışıyorum. Bu his dönüp dönüp geri geliyor bana. Her günün gecesinde, ne kadar "insan gibi" eğlendiysem o kadar acı çekiyorum. Yasını tutamamış gibi, aldatmış, terketmiş, umursamamış gibi. Niye bilmiyorum. Ben hiçbirşey yapmadım halbuki, peki sen bu yükle nasıl yaşıyosun? Nasıl yaşanır ki?
Keşke 1günlük zahmete girip karşıma geçseydin. Anlatsaydın. Sahibin değilim, bağlamazdım. Sarılsaydık. Bilseydim ki bu son, bitti. Nokta. Onu da yapamazsan yarım saat ayırıp telefonda deseydin, neyse derdin. Hakkını helal etseydin, en klasiğinden mutluluklar deseydik. Yine yazardım buraya, benim yere göğe sığdıramadığım aşkımız bu muydu, ben mi rüya gördüm diye. Ama bilirdim: Sorun neydi ve bitti.
Niye yaptın ki bunu? Hem bana hem kendine bu yükü neden verdin? Ben inanmıyorum dünyanın en adi insanı olsan, söylediğin her bir kelime, benim için yaptığın her şey koca bir yalan olsa yine de böyle bir durumdan rahatça çıkıp gidemez insan. Zihninde, kalbinde, vicdanında huzurla hayatına devam edemez.
Niye 1 gününü ayıramadın ki?
Niye adam gibi bitiremedin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder