bağlar..

Ben böyleyim, hep böyleydim.. Bağlar.. Karşımdaki insanın hayalimdeki imajı.. Neredeyse asla değişmiyor. Ne olursa olsun ben yine güneşli bir öğleden sonra elele yürürken hissettiğim huzuru anımsıyorum. Hep güzel günleri.. Ve beni parmak uçlarımdan yakaladığı anda tutuyorum. Mecbur gibi, çünkü öyle bi his ki araftayken hayata dönüyorum..

İşte böyle uzun bir kıtlıktan sonra ağzıma çalınan bir parmak bal bana herşeyi unutturuyor. Çünkü ben inandığım şeyin gerçeğin kendisi olduğunu görmek istiyorum. "Kısa bir ara, bir aksama sadece.. Ama herşey bildiğim gibi işte.." ve bunun için inat ediyorum.
İnat ettiğim için de bilmiyorum, gerçek ne?