Ben böyle hayal etmemiştim çocukken, öyle hatırlıyorum. Prenses masalları hayal etmiştim... hiç birşeyin kolay olmasını beklememiştim. Sadece değmesini istemiştim harcanan emeğe, sabra, zamana..
Diğer taraftan değersizliğim bastırmış ben farketmeden. Asla bir prenses olmadığım düşüncelerim ele geçirmiş hayallerimi galiba. Bunu hesaba katmamışım.
Şimdi üst üste ve durmadan prenses olmdığım hatırlatılıyor bana. Acıtıyor, bu son diyorum masallarıma sarılarak. sonraki rüya da nefessiz bırakıyor. Olmuyor...
Artık şarap istiyorum akşamları. Düşüncelerime sahip çıkamıyorum ve baş edemiyorum. haykırmam gereken insanlara ağzımı açasım yok...Ağzımdan çıkana kadar ben bıkıyorum hepsinden ve yutuyorum. Yuttuklarımın hepsi boğazımda, gülacağim zamanlarda batıyor, boğuyor...
Bazen yeni bir saçmalığa diyorm ki sen kimsin? ne kadarsın ki? ben neler gördüm... Git başımdan diyorum.
O gitmiyor, bir adım geri atıyor, onun yerine eski yükler biniyor omuzlarıa "ben neler gördüm yükleri.. Anlıyorum ki birini defederken diğerlerini çağırmışım ben. Veya hiç gitmemiş onlar. Hazırmış kendini hatılatmak için çünkü hiç sindirilmemiş...
Güzel günler bekliyordum herşeyden sonra..Umut ediyordum Kendimce hak ediyordum. Hayatın programı bizim biçtiğimiz gibi çalışmıyor.. Ve insan biraz olsun ders almıyor..
